Bəzən, bir şeyləri qəlbinlə toparlamağa çalışarsan, amma orda olmayan biri hər şeyi yerlə bir edər. Ən qəribəsi də, bunu heçnə etmədən bacarar. Mən sizə bundan danışıram

Yoxluğun o qədər çox ki, biri gəlsə belə həmişə varlığın əskik. Yeri dolmayan, doldurula bilməyən bir boşluq var məndə. Səndən tək qalan.

Heç vaxt öz içində, özün üçün olan dəyərini itirmə.

Var yəni. ;)

Siz də sərxoş olmağın yalnız içərək mümkün olduğunu düşünürsünüz? :/

Qışın insafa gələcəyi günü iplə çəkirdim.

Nejat İşler insanın ruhunu oxuyur ;)

"Getmə" deyənlər özləri gedərlər, "getməyəcəm" deyən hər kəs getdi. Daha çox sevildiyini bilənlər, daha çox dəyər görənlərin hamısı getdi. Həmişə səninlə olacağını deyənlər yox, yalnız sən qaldın özündə.

Bəzi şeylər var ki, nə qədər istəsən də onlardan uzaqlaşa bilmirsən. Bir narkomanın bağımlısı olduğu narkotik kimi bir şey. Bəzən də, qaçaraq uzaqlaşdığını düşünərsən, amma bir müddət sonra yenidən özünü həmin nöqtədə taparsan. İndi de mənə, yenidən eyni yerə çatacağını bilə-bilə, hara qədər qaça bilərsən özündən?

Gözəl şeylərin tez bitdiyini gördüm. Gözəl yaşadığımız hər şey olduqca tez bitər, məsələn, birinə sarılı vəziyyətdə film izləyiriksə film, gözəl yaşayırıqsa ömür. Mənə gözəl olmağı vacib deyil, amma bitməsin.

Payız havasına qarışıq ətri var, amma həmin insanın özü yox. Nə saçlarına toxuna bilirəm, nə əlindən tuta bilirəm, nə də gülüşünü görə bilirəm. Bu şəhərdə həmin biri olmadan yalnız ətrini hiss edə bilməm işin ən ağır tərəfidir.

Çox qəribə hissdir, həm də çox çətin. Yaşayan ölü insanlar çox gördüm, amma bəzən və bəzi mövzularda onların yerində özümün də olacağını ağlıma gətirməzdim. Ümidli olduğum tərəfi, bu vəiyyətin çox gec-gec olmasıdır. Necə hiss olduğunu, bəlkə də, siz də bilmirsiniz, çünki yaşamadan hiss etmək olmur, elə bunu yaşamasaz daha yaxşıdır

Üstündən zaman keçincə unutmuş kimi olursan. Nə də ki, xatirlərinin getdiyi bir yer yoxdur. Üstündən bir qədər zaman keçmişdir, o qədər. Zamanı gəlincə, unutmuş kimi olduğun nə qədər xatirən varsa bir gecə yarısı gəlib qapına dayanar. Ən əsası harda durduğundur. Qarşısındamı? Yoxsa yanındamı?

Demək istəyib də deyə bilmədiyim o qədər söz qaldı ki, hamısının ağırlığını qaldırmaq günbəgün daha da çətinləşir. Deyilməyən sözlərin boğazda düyünlənib qalması kimi bir ağırlıq var. Necə edim, kimə danışım bilmirəm.

Yoxluğu yox olmayan birinin varlığı daha çox hiss olunur payızda.

Mən sənlə sənin sevmədiyin şeylərini belə sevmək üçün varam :)

Cavab tapa bilmədiyim suallar var ağlımda, cavabının kimdə olduğunu bilmədiyim. Bütün günümü ya suallara cavab axtararaq keçirirəm, ya da suallara cavab verə biləcək birini. Bəlkə də, suallara cavab verə biləcək birini daha çox axtarmadığım üçün bu qədər çətinləşir mövzu, amma ortada qarışıq bir şey var: Ya gec qaldıq bir-birimizə, ya da tez gəldik.

P.S Yoxluğu yox olmayan birinin varlığı daha çox hiss olunur payızda. Daha çox, keçmişdə olan nəyisə yenidən yaşamaq istəyi yaranır insanın içində. Ona görə də payız günü sevilmək istər insan, vazkeçmək, o gündə yaşananları unutmaq mükün olmasın deyə... Daha çox xatırlayır, daha çox hiss edir insan yaşadığı və yaşamadığı şeyləri. Daha çox dərk edir ömürün qısa olduğunu. Sevginin və yalnızlığın fəsilindən danışıram sənə. Payızdan. Yağışın, qəhvənin, kitabın fəsilindən, sevdiyim fəsildən. Ondan danışıram, payızın ətrinə qarışmış ətrindən, saçlarından, hər düşən yarpaqda yenidən xatırladığım gedişindən. Və danışmaqla bitirə bilməyəcəyim bir şeydən danışıram sənə.