Yəqinki hər kəs öz uşaqlığını az da olsa xatırlayır. Etdiyi dəcəlliklərini, ərköyünlüklərini, şirinliyini.

Heç ayrılmazdıq anamızın yanından. Ən sadə bir şey üçün belə anamıza ehtiyacımız olduğunu anlayardıq. Yıxılanda, qorxanda, kimləsə dalaşdıqda birinci anamıza sarılıb sakitləşərdik.

Onda dostluq bizim üçün birlikdə oynamaq, gəzmək, yediklərimizi bölüşmək idi. Amma anlamazdıq ki, dostluq tamam başqa bir şeydi.

Toyda tanımadığımız toyda dost olduğumuz usaqlarla oynadığımız rəqslər. Onda bunu adi sanardıq amma indi öldürsələrdə oynamarıq tanımadığımız adamlarla.

Arzularımız var idi. Hərdən də elə arzular, xəyallar qurardıq ki, hamı gülərdi ama biz inanardıq. Ehh uşaq idik onda.

Biz qızlar həmişə anamızdan örnək götürərdik anamız nə etsə onu edərdik. Hərdən onun geyimlərini ayaqqabılarını geyinib, bir az pamada falan çəkib moda oynamağımızda olub :)

Oğlanlarda atalarına bənzədərdilər özlərini. Hər gün baxçaya gedəndə saçlarına krem vurur, dar şalvar geyinirlər. Sorada baxçadakı Güləyə özdərini göstərərdilər :)

Yolla gedərkən anamızın da, atamızın da əlindən fəxrlə tutardıq. Böyüyəndə anladıq ki, bu ən gözəl ailə səhnəsidir.

Yəqin ki balacalıqda etdiyimiz bəzi böyük dəcəlliklər də yadınızdadır :)

Bax belə uşaqlar olmuşuq biz.

Valideynlərimiz üçün dünyanın ən şirin uşaqları.