Özü də, yaradıcılığının pik nöqtəsində. Bəlkə də, şair üçün bundan gözəl şey ola bilməz. Kim bilir yaşasaydı nələr olacaqdı. Ölkədə və dünyada baş verən hadisələr onun acı bibər kimi boğaz qıcıqlandıran, göz yaşardan, adamın məninə toxunan, ilk baxışdan gülüş doğursa da, insanın yeddi qatından keçən satirasında hansı şəkil alacaqdı? Onun adı &¸ox şeydən xəbər verirdi – kişilikdən, haqdan, cəsarətdən, ədalətdən...

Bu ad – Baba Pünhan idi. O, Pünhan ki, şeir dəftərini döyüş meydanına çevirmişdi, qələmini qılınc kimi zalımın vicdanına batırırdı:

Məzlumlara qan udduran alçaqları bir-bir,
Söz udmağa vadar elədim mən nə dedim ki?!

və ya:

Pünhanın söznən vurub tərpətdiyi insanların,
Siz bilən vicdanları tərpəndi, ya tərpənmədi?

Qarabağ həsrəti ilə getdi bu dünyadan şair. Az qala hər qəzəlində Qarabağı andıran Baba insanları unutqanlıqda ittiham edir, bir beyti ilə onları həm İslama dəvət edir, həm də düşmən tapdağında olan torpaqlarını xatırladırdı:

Məni udsun qara torpaq, Qarabağ getsə əgər,
Yoxdur haqqım mən olum sağ, Qarabağ getsə əgər.

Nə qədər qız-gəlinim düşdü əsir göz görəsi,
Yaz mənim qəbrimə alçaq, Qarabağ getsə əgər.

***

Dəhşətinlə Baba Pünhana əzablar verdin,
Həsrətinlə sovuşub ötdü cavanlıq, Qarabağ!

***

Kərbəla torpağı, haqqın möhrüdür şəkk eyləmə,
Alnını vur möhrə, torpaqlar yadından çıxmasın.

Baba düşmənə əsir düşən qızları hər dəm xatırlatmağa, firavan həyat tərzi sürənlərə illərdən bəri yaddaşlarında həkk olunmuş obrazlarla təsir etməyə çalışırdı.

Çadırlarda donan qızlardı qar qız, yoxsa sən qar qız?
Gəl etmə haqqı inkar qız,
Gözümdən yaş axar qar qız,
Sən əlvan bir hədiyyə, o çörəkçün intizar qar qız,
Bu haqqı etsən inkar qız,
Gözümdən yaş axar qar qız.

O, Azərbaycan ədəbiyyatına həm də, əhli-beyt şairi kimi daxil oldu. Kərbəla faciəsinə biganə qalmayan şair, sanki o dövrdə yaşayırmış kimi, İmam Hüseyni qanlı səhradan uzaqlaşdırmağa çalışırdı:

Göz yaşım leysan olub, səhrada bir dəryadı bu,
Gəl gedək burdan Hüseynim, qanlı bir səhradı bu.

Pünhanın sonda gəldiyi qənaət isə onun M.Ə.Sabir, S.Ə.Şirvani, C.Məmmədquluzadə, M.Füzuli və S.Mənsura ünvanladığı acı həqiqət dolu müraciətində aşkar surətdə bəlli olur:

Sabira qalma nigaran ki, müsəlman oxumur,
Fələyin çərxi dönüb, indi müsəlman oxuyur.
Tənələrdən yorulub dəngəsər olmuş kişinin,
Özü bir yanə, qızı-arvadı üryan oxuyur.

***

Sabira, bizdə olan qeyrət həmən qeyrətdir,
Millətə eylədiyin heyrət həmən heyrətdir..

Yalan ilə talanın sürəti kosmikdir inan,
Amma tədrisdə olan sürət həmən sürətdir..

Seyyida, ehsana layiqli köpək indi də var,
Çünki, həm molla və həm surət həmən surətdir.

“Ölülər” sağ və salamatdı, Cəlil, arxayın ol,
Danabaşlarda isə xislət həmən xislətdir..

Ey Bakı əhlinə sidq ilə yanan Mənsurum,
Bakını rəng bürüyüb, dəhşət həmən dəhşətdir..

Ey Füzuli, elə zənn eyləmə hər şey dəyişib,
Salamı rüşvət olan millət həmən millətdir..

Doqquz ağça pula layiq görülən, ey dahi,
İndi də haqq şeirə qiymət həmən qiymətdir..

Sidq ürəkdən kim əgər Pünhana rəhmət oxusa,
Onu rahət edəcək rəhmət həmən rəhmətdir.