Dinlə« »Yüklə
Çox acınacaqlı vəziyyətdi. Sözlərlə izah edilməsi çətin bir vəziyyət. Aylardır ağlayıb göz yaşı tökdüyün, üsyan etdiyin sevgidən günün birində soyuduğunun fərqinə varırsan. Artıq onun sənə aid olmaması gerçəyi səni üzmür, öyrəşdiyindən mi yoxsa daha sevmədiyindən mi? Bilmirsən. Saatlarla düşünüb göz yaşı tökdüyün varlığı sənlə olmayan insana, artıq ağlaya bilmirsən. Göz yaşın bitdiyindən mi yoxsa artıq sevmədiyindən mi? Bilmirsən. Cavabını bilmədiyin bu sual əslində sənə vaxtikən aldığın yaralardan da böyük əzab verir. Artıq o yaralar o qədər doğma gəlir ki sənə, getdikcə sağalmasının fərqinə varmaq bir başqa incidir içini. Artıq içində ölmək üzrə olan ümidlərin fəryadlarını duymağa başlayırsan. Qarşılığı olmayan bir sevginin bir gün bitəcəyi reallığını qəbul etmək istəmirsən. “Razıyam, ömrümün sonuna kimi qoy çəkim bu zilləti amma bitməsin bu içimdəki lənətə gəlmiş sevgi” -deyirsən. Ən acınacaqlısı isə bilirsən nədi dost, “Bütün yaşadığım onca zülm, axıtdığım göz yaşı, tükətdiyim zaman buna görə idi mi?” sualı, bıcaq kimi dirənər xirtdəyinə, kəsər nəfəsini. Bilmirəm başa sala bildim ya yox.
Salam, mənim adım sevgi...
Yastığa başını qoyduğun an başlar əsil macəra...
Gözyaşların intihar edər tək-tək gözlərindən yastığa.
Mənim yalnızlığım insanlarla doludu... Yuxudaymışam kimi... :/
Sevilməyi bilmirdi adam, sevməyi də bilmirdi ona görə.
Nə gözəl deyib, Cemal Süreya... :/
Həyatımdakı dərin boşluğu uzun zamandır adlıq cümlələr doldurar... Sən... Fikir dağıtmaq üçün gözlənilən gecələr... Üzümü sığallayan küləklər, halbuki mən onu külək yox sənin əllərin zənn edirəm... Qədəhdə şərab, kağızlar və sənin şərəfinə yazdığm yazılar... Hərdən gecədən daha qaranlıq bir mənzərə istəyirəm, bəlkə səni o qaranlıqda taparam deyə... Fikirlərim otaqda uçuşur, kəpənəklər kimi... Səni görəcəyim yeri çizirəm vərəqimdə... Gördüyüm an necə olaram, bəlkə heç olmaram, ölərəm. Amma o yeri sanki bir yuxu kimi qabaqcadan təyin etmişəm. Sanki həmin yerdə çıxacaqsan qarşıma... Bütün bunlar sadəcə mənim sənlə bağlı özünü təsəllimdir... Sən artıq yoxsan çünki...
Əslində sənin də mənə ehtiyacın var, fərqində deyilsən... :/
Bəzi insanların sadəcə var olması insanı xoşbəxt edir.
Bəlkə də, danışsaydıq, susmasaydıq hər şey başqa cür idi indi. Bunları da yazmayacaqdım. Hər şey "çox sadə bitdi" kimi görsənə bilər, amma əslində hər şeyi susmağımız danışırdı. O an heçnə sadə deyildi, çox ağır idi hər şey. Gözlərin danışdığını dilə gətirə bilməmək kimi ağır... Həmin an gözlərinin hiss etdirdiklərini dilə gətirsəydin, gətirsəydim... Heçnə danışmadın, danışmadım, susmağa məcbur olduq. İndi də sən yoxsan, biz yoxuq və heç danışmırıq.
Hər şeyin ən yaxşısına layiqsən, sən.
Çıxıb gəlsən deyirəm... :/
-Ölüm?
+Həyatın soyadı...
-Elə bir hekayə danış ki, ya anlam qazansın her şey, ya da tam tərsi...
+"İnsanlar ömür boyu qışqırdılar amma, bir-birlərini eşitmədilər"
Getməzdən əvvəl bir daha düşün istərsən.
Məncə, bir də bu tərəfdən düşün... :/
İkimizin havasıdı bu hava. İkimizə də yağır, yağış damla-damla. Nə qədər uzaq olsaqda, çıx islanaq yağışda, bir-birimizdən uzaqda... Belə bir cümlə... :/
Tamammı....?!
Nə qədər xoşbəxt olmağındır vacib olan...
Sənin unutmadığın daim səndən uzaq olandır...
Fərqində deyilik... :/
Bir ağrı kimi yoxluğunu hiss edirəm... :/
Rəng qatdın qaranlığıma. Nə yaxşıki varsan.
Yuxularıma gəlməməyin yaxşıdır, amma yata bilmədiyimdən gəlmirsən. Pis tərəfi də bu.
"Az da olsa sevirmi?" düşüncəsi bir tərəfdən bitirir insanı. "Çoxmu çətin idi sevmək?! Ölərdin sevsəydin?!" cavabsız suallar isə ondan daha çox incidir insanı...
Gəlsəydin cənnətin var olduğuna inanacaqdım...
Məndə elə bir soyuqluq qoyub getdinki, cəhənnəm alovu da artıq isitməz ruhumu, yandırmaz artıq heç bir alov cismimi. Təşəkkürlər, sayəndə rahat günah edib cəhənnəmə qorxusuz yollana bilərəm. Artıq bütün günahlar Mənəm...
Zaman keçdikcə bəzi önəmli şeylər öz önəmini itirir.
Xoş gəldin sən də... :/
P.S Ondan sonra tam fərqli insan oldum. Məni fərqli edən itirdiklərimdir. Qurduğum cümlələrdə belə özümü tapa bilmirəm. Bir gün vergülü itirdim. O zaman fikirlərim bir-birinə qarışdı, mürəkkəb cümlələr qurmaqdan qorxdum. Bəsit cümlələr qurmağa başladım. Cümlələrim bəsitləşdikcə fikirlərim də bəsitləşdi.
Nöqtəni itirdim… Fikirlərim uzandıqca uzandı. İfadə edə bilmədim özünü. Başqa bir gün nidanı itirdim. Səs tonunu dəyişdirmədən danışmağa başladım, monotonlaşdım. Ətrafda baş verən heç bir şey kiçik bir həyəcan belə doğura bilmədi. Sevincimi, qəzəbimi- bütün duyğularımı itirdim. Sual işarəsini itirdiyim andan sual verməyi unutdum. Hər şeyi olduğu kimi qəbul etməyə başladım. Nə dünya, nə insanlar, nə də həyat maraqlandırmırdı.
İki nöqtəni itirdim və heç nəyi aydınlaşdırmaq ehtiyacı duymadım. Sonunda əlimdə ancaq dırnaq işarəsi qalmışdı, onun da içində başqalarının fikirləri… :/
Biz Sizə qeydiyyatdan keçməyi və ya öz adınz ilə sayta daxil olmağı məsləhət görürük.
- Kimsəsiz Hisslər - Aforizmli Şəkillər #16
- Cavabsız sevginin nəticəsi…
- “Bir Gün..” - Qənirə Paşayeva
- O hər şeyin yaxşisını bilərdi..=(
- Charles Bukowski aforizmləri
Forumda son mövzu | Baxış | Cavab | Müəllif | Sonuncu |
İzləyicilər | (0): |
Ziyarətçilər | (42): |
Botlar | (2): |
Hal-hazırda saytda: 44 |
|