Günay Məmmədova: “Bəzən “Gənclik” stansiyasında sərnişin məndən “Həzi Aslanov”da çıxacağı çıxışı soruşur”

Metro platformasına düşən elə bir adam yoxdur ki, heç olmasa bir dəfə növbətçi xanıma diqqət eləməsin. Nabələd adamlar ondan söz soruşur, cavanlar isə üzünə gülümsəyir. Axı, hamını o, qarşılayıb yola salır. Qatarları da hərəkətə gətirən odur...

Beləliklə, “Gənclik” metrosunda qatarları qəbul edib yola salan növbətçi xanım Günay Məmmədovayla söhbəti təqdim edirik.

- Günay xanım, hərəkət stansiyasının qatar qəbul edib yola salan növbətçisi olmaq marağı səndə necə yarandı?

- Uşaq olanda tez-tez anam-atamla metrodan istifadə edərdim. Hər dəfə metroya enəndə qəlbimdə qəribə bir sevinc hissi olurdu. Metronun özəl tərəfləri və bir də təbii ki, növbətçi xanımlar xüsusilə diqqətimi cəlb edirdi. Öz sahəsində kifayət qədər təcrübəsi olan növbətçi xanımların işi mənə maraqlı görünürdü və onların yerində olmaq istəyirdim. Onların qatarı necə qəbul edib, necə yola salmaları, bu prosesin hər bir detalına fikir verirdim. Bizdə tez-tez işlənən atalar sözü var, mən də elə ona uyğun hərəkət etdim. Niyyətim haraydısa mənzilim də ora oldu. Metroda çalışmaq arzumu qəlbimdə o qədər böyütdüm ki, axırda istəyimə çatdım. Gəlib düşdüm metroya...
- Bu peşəyə gəlmək istədiyini deyəndə ailəndə necə qarşıladılar?

- Heç kim etiraz etmədi. Əksinə, bu istəyim çox böyük maraqla qarşılandı. Doğrusu, ailəm mənim metropoliten işçisi olduğum üçün sevinir və qürur duyurlar.

- Ali təhsilin var?

- Bəzi səbəblərdən dolayı ali təhsil ala bilmədim... Əslində biz burda işləyə-işləyə daim imtahan veririk. Bu da işdə həm yüksəlişə, həm də daha təcrübəli olmağa doğru aparır. Bizim işimiz uzaqdan çoxlarına çox asan görünə bilər, amma metroda iş çox çətin və mürəkkəbdir. Bir də görürsən insanlar deyirlər ki, kiçik bir çubuğu qaldırıb endirirsiniz, bunun nəyi çətindir? Danışmaq asandır, işləmək çətin. Hərdən elə olur sərnişinin hansısa əşyası, əli, ya barmağı qatarın qapıları arasında qalır. Onu biz, ya da sərnişinlər görməyə bilər, amma qatarın yuxarı hissəsində olan işıqlara əsasən biz bu problemlərdən xəbərdar oluruq. Qatarın qapılarını açıb-bağlamaq işarəsini veririk. Hərdən olur ki, gələn qatardan öncə, ya da sonra problemi, nasazlığı olan qatar gözləyir. Hər bir metropoliten işçisi kimi mənim də öhdəliyim və vəzifə borcum var. Onu mütləq yerinə yetirməli və problemi aradan qaldırmalıyam. Hətta mənim iş saatım olmasa belə, metrodayam və bu problemi görürəmsə, mütləq vəzifəmi yerinə yetirməliyəm.

- Neçə ildir metroda çalışırsan?

- Artıq dörd ildir.

- Özünü yaxşı işçi sayırsan?

- Təvazökarlıqdan uzaq olsun deyə, özümə peşəkar demirəm, bunu yəqin ki, bizim stansiya rəisləri, müavinləri, iş yoldaşlarım, vəzifəcə böyük rəis və mühəndislərimiz deyə bilər. Mən özüm haqqında çətin ki, hansısa fikri ifadə edə bilim, amma deyim ki, 4 ildir bu peşənin sahibiyəm və işimi layiqincə yerinə yetirməyə çalışıram.

- İlk iş gününü necə xatırlayırsan?

- İlk iş günü təbii ki, yadımdadı. Metrodan platformaya düşəndə elə bildim hamının diqqəti məndədir, utandım. Ayaqlarım əsməyə başladı. Çox həyəcanlanmışdım, amma zaman keçdikcə iş özü mənim həyəcanımı alıb apardı və mən insanların diqqətindən özümü ayıra bildim. İlk gün mən də qatar gözləyən sərnişinlər kimi düşünürdüm, elə bilirdim, qatarı qarşılayıb yola salacam. Amma zamanla məsuliyyəti hiss etdim və onun öhdəsindən gəlməyə başladım. Hər birimiz işlədikcə ixtisasımıza uyğun yeni kitablar oxuyur, yeniliklərdən xəbər tuturuq. Əvvəl mənə elə gəlirdi, bu imtahanları vermək mənə çətin olacaq, amma işimi sevdiyim üçün çətinlikləri keçməyi bacardım.

İş yoldaşlarımın da mənə çox köməyi dəyib, mütləq vurğulamalıyam. Məndən yaşca böyük və təcrübəli olanların üzərimdə əməyi var, onlardan çox şey öyrənmişəm. Rəislərimizə də təşəkkür düşür. Ən azı ayda bir dəfə bizdən işimizlə bağlı imtahan götürür və daha da yaxşı çalışmağımıza kömək olurlar. Hər səhər işə gələndə bir gün öncəki hadisələr, çatışmazlıqlar barədə məlumat alırıq. Yəni metroya çatan kimi, o dəqiqə işi təhvil götürüb platformaya çıxmırıq. Hər şeydən öncə isə, el arasında çörək ağacı adlandırılan diskin sazlığını, yararlı olub-olmamağını yoxlayırıq. İşimiz əl boyda diskdən asılıdır.

- Ailənizdə başqa metro işçisi var?

- Yaxın qohumlardan çoxdur. Bir söz də deyim ki, metropolitendə çalışanların hər biri özünü ailəsindəki kimi hiss edir. Metropolitendə yad, təsadüfi kimsə yoxdur. Metro insanları yaxınlaşdırır, doğmalaşdırır.

- Yerin altında, qaranlıq dünyada işləmək necə bir duyğudur?

- Günün 12 saatını platformada keçiririk. Bu qədər vaxtı gərgin şəraitdə çalışırıq, gecə havaya çıxanda gözlərimizə işıq gəlir. İşıqlı dünya həqiqətən, fərqlidir. Arada iş yoldaşlarımla zarafatlaşanda deyirik ki, indidən yerin altındayıq, elə öləndə də yerin altında olacağıq.

Bəzən ola bilər, hansısa insan işin məsuliyyətindən yorulub bezsin. Mənsə, öz işimi sevirəm və insanlara xidmət etməyi özümə şərəf sayıram. Bəzən 12 saatdan sonra da qalıb işləmək istəyirəm...

- Günün 12 saatını hərəkətin, səs-küyün, insan axınını içində keçirirsən. Bu, sənin işinə mane olub diqqətini yayındıra bilirmi?

- Diqqətin yayınması bizim işimizə ziyandır, çünki qatarı səhv yola sala bilərik, yaxud kiçik problem olsa onu görmərik. Heç kəs deyə bilməz ki, işə həmişə çox yüksək əhval-ruhiyyədə gəlir. Hər birimiz insanıq, ailəmizdə, həyatımızda problemlər olur. Bu problemlər və digər narahatlıq heç bir halda bizim iş prosesinə təsir etməməli və diqqətimizi yayındırmamamlıdır. Biz işi təhvil alanda artıq o problemləri bayırda qoyub gəlmiş oluruq. Həm də yaxınlaşıb söz soruşan sərnişinlərlə mehriban rəftar etməliyik...

- Gün ərzində nə qədər insan yaxınlaşıb söz soruşur?

- Bəzən bir dəqiqədə 10-a qədər adam yaxınlaşıb çıxış istiqamətini soruşur. Hətta elə olur, mən “Gənclik” stansiyasındayam, o məndən “Həzi Aslanov”da çıxacağı çıxışı soruşur. Cavab verməyəndə, yaxud bilmədiyimi deyəndə inciyir ki, bu, sənin işindir, bilməlisən. Hərdən kobud reaksiya verən də olur. Deyir ki, mən bilmirəm səni bura niyə qoyublar?

Hərdən elə olur, stansiyadan qatarı yola salmalıyam, amma yanımda durub sual verən əl çəkmir. İzah edirəm ki, bir dəqiqə dayan, o isə razılaşmır. Deyir, əvvəl məni yola sal, sonra qatarı... Hətta qolumdan bərk-bərk yapışıb sualına cavab tələb edənə də rast gəlirəm. Söyüş söyən də olur, amma biz vəzifə borcumuza əsasən onlarla kobud rəftar eləmirik.

- İş prosesində qorxu hissi keçirdiyin anlar olub?

- Qorxduğum da olub. Burda olduğum dörd ildə fərqli psixologiyaya malik insanlarla da üz-üzə gəlmişəm. Bəzən kimsə kənarda durub mənə tərəf boylanıb, onun baxışından anlamışam ki, psixoloji problemi var. Diqqəti yayındırmağa çalışmışam, sonra da platformada olan polisə xəbər vermişəm. Onlar da müvafiq tədbirləri görüblər.

Bəzən olub ki, oturduğum yerdəcə kimsə gəlib mənə möhkəm bir sillə vurub. Yəni biz də başqaları kimi heç nədən sığıortalanmamışıq, başımıza hər bir iş gələ bilər. Metroda hər cür adam görürük...

- Sevgi elan edən necə, olubmu?

- Təbii... Olub ki, qatarı yola salanda yanımda duran sərnişinlərdən biri mənə xoş sözlər deməyə çalışıb. Əsasən “sən necə gözəl xanımsan, necə gözəl gözlərin var” deyirlər. Birisi bir dəfə dedi ki, siz metronun ən gözəl qızısınız. Bir dəfə də mənim oturacağıma şokolad və üzərində sevgi məktubu qoyulmuşdu. Ətrafa boylansam da heç kimi görə bilmədim.

- Müğənni Səyyad Əlizadənin Bakı metropolitenin 45 illiyinə həsr olunan “Bizim metropoliten” mahnısına çəkilən klipdə də səni görürük. O klipdən sonra metroda səni tanıyanlar çox olar...

- Klipə təklif alanda atam mənə dəstək oldu, mən də ürəklə bu işin qulpundan yapışdım. Bəzən mənə yaxınlaşıb klipdən də sual verirlər...

- Bəs diqqətdən bezdiyin olur?

- Aşırı diqqət insanı bezdirir. Bəzən oturub ağlamışam, ürəyimi boşaltmışam. Baxmamışam ki, kimsə kənardan məni izləyir, utanım və ya çəkinim. Süni insan olmadığım üçün duyğularımı saxlamaq və ya idarə etmək istəmirəm. Arada bezdiyim, metrodan qaçmaq istədiyim anlar da olur. Xüsusilə ağsaqqal insanlar adamı ayıb nəzərlə süzəndə. Sonra işimə sevgim gözümün önünə gəlir və o tip insanlara əhəmiyyət vermirəm.

- “Metro yuxuları” görmürsən ki?

- Gecə yatdığım yerdə əlimi qaldırıb qatarı yola saldığım da olub. Diksinib oyanmışam... Məncə, bu, məsuliyyətdən irəli gələn haldır. Hətta yuxuda da işimizə sadiq qalırıq.

- İstirahət saatlarını necə keçirirsən?

- Evə gedəndə yorğun olduğum üçün heç bir işlə məşğul ola bilmirəm, amma işimizlə bağlı çıxan yeni kitabları oxuyuram. Çünki mən də digər iş yoldaşlarım kimi fikrimi işimə bağlamışam. Boş vaxtlarda iş yoldaşlarımla görüşürəm, bəzən yeni açılan stansiyaları gəzirik. Həm də təkcə “Gənclik” stansiyası ilə məhdudlaşmaq olmaz. Biz bütün stansiyalardan xəbərdar olmalıyıq. Ola bilər, başqa stansiyada olan iş yoldaşımızı əvəz edək. Axı, qatarlar təkcə “Gənclik”dən keçmir...