Gözəl bir payız axşamı cazibədar meşədə turistlər meşəbəyinin qaladığı tonqalın ətrafında oturub,hərə öz başına gələnlərdən danışırdı.Turistlərdən biri meşəbəyidən soruşdu ki,sizin ailəniz də buradadır?
Meşəbəyi bir az düşünüb dalğın-dalğın:Mən evli deyiləm,amma mənim qızım buradan çox-çox uzaqlardadır-dedi.
Meşəbəyinin bu cavabı hamının maraqına səbəb oldu və hamı xahiş etdi ki,bu cavabı açıqlasın.
Meşəbəyi söhbətə başladı:
Mən dünya bazarlarına mal daşıyan gəmilərin birində matros işləyirdim.Hər dəfə də sahilə çıxanda o zülümlə qazandığımız pulları içkiyə verir, barlarda xərcləyirdik. İşim çox ağır idi. Növbəti dəfə sahilə çıxanda küçədə oxumaqla pul qazanan balaça bir qız uşağını gördüm. Onun səsi məni valeh eləmişdi. Heç hara getmədim və bütün günü onun mahnılarına qulaq asdım. Fikrimdən keçdi ki, bu uşaqın istedadı belə-belə məhv olub gedəcək, bəlkə o qazandıqlarımı bu qızçığazın istedadının inkişafına sərf eləyim? Bu məqsədlə də uşaqı qılıqlayıb musiqi müəlliminin yanına apardım. Müəllim qızı yoxladı, onun gözəl səsə malik olduğunu və ona xususi dərs keçilməsi lazım olduğunu dedi. Amma qızın pulu yox idi. Axşam yoldaşlarım gəmiyə qayıdanda onlara bu məsələni danışdım və dedim ki, hamı kömək etsə qızcığazı oxutmaq olar. Nə isə belə qərara gəldik ki, kömək edək. Papağımı ortalığa qoydum və kimdə nə qalmışdısa yığdıq. Musiqi müəlliminin yanına getdik və dedik ki, hər ay da yenə pul gondərəçəyik. Nə isə qızı Musiqi akademıyasının vokal şöbəsinə qoydum.
Beləliklə, qız bu akademiyada dörd il oxudu. Hər ay da pulunu yollayırdım. Bu dörd ildə həmin şəhərə yolumuz düşmədi. Üç il də keçdi. Nəhayət ki, bu limanda lövbər salası olduq və sahilə çıxdım. Küçələrdə iri reklamlarda qızın şəkli var idi. O, artıq estrada ulduzu olmuşdu və böyuk salonlarda konsertlər verirdi. İri bir gül dəstəsi düzəltdirib qızın konsertinə getdim. Qızı mən zorla tanıdım. Yeddi il idi ki görməmişdim. Fasilədə səhnə arxasına keçib gül dəstəsini qıza təqdim etdim və təbrik etdim. Qız məni əlbətdə ki, tanımadı və gül dəstəsini sifətimə çırpıb, rədd ol, əyyaş qoca! - deyərək məni qovdu. Məni ! Dörd il onu həyatım bahasına yığdığım pulla oxutmuşdum! Heç nə demədim. Bir vərəqdə qısa bir məktub yazdım, salonun xidmətçisi ilə qıza yollayıb, salondan çıxdım. Tələsirdim, gəmi yola düşəcək idi.
Gəmi sahildən aralanırdı,mən isə özümdə deyildim, həsrətlə ömrümü qoyduğum sahilə baxırdım.Bir də gördum ki, bir ağ limuzin maşın şütüyüb bizim gəminin əvvəl dayandığı dayanacağa gəldi. Maşından ağ donlu bir qızın düşüb qaça-qaça suyun qırağına kimi gəldiyini və əlində yaylıq gəmi tərəfə əl elədiyini gördüm. Qızın vəziyyətini görmürdüm, amma mən kövrəlib hönkür-hönkür göyərtədə ağlayırdım.
Sahil görünməz olanda mən kayutama qayıdıb radionu açdım. Həmin qız radioda danışırdı. O, mənim məktubda yazdığım soyadımı götürmüşdü və deyirdi: Mən sənin qızınam, məni nankor bilmə, bağışla, tanımamışam, neçə illərdir ki, səninlə görüşmək həsrətində olmuşam! Gəmiyə çata bilmədim, ah, səni yenə də görə bilmədim! Sonra isə.... sonra isə mənə həsr etdiyi mahnını oxudu. Mən onu daha görə bilmədim!
İndi özüm burada, qızım isə çox-çox uzaqlardadır, amma mən evli 
deyiləm!